Vodina’dan Orhangazi’ye

İçlerinde dedemin olduğu Osluv köyü halkından bir bölümünü baştan Mudanya-Dereköy’e vermişler. Yaşlılardan duyduklarımı birleştirince şu anlatım çıktı:

“Adı gibi dere içinde bir köydü o Dereköy. Ne ovayı görür, ne deryayı. Aç kapa gözünü akşam olur. Rumlardan kalma büyük bir kilise vardı. Tepesinde koca bir çan. Karagon Mustafa elinde hiçbir alet olmadan üç gün uğraştı sökmeğe o çanı. Son gün karanlık basmıştı ki, söktü bre! Ertesi sabah bir çuvala koyup vurdu sırtına, götürdü Bursa’ya. Orada hurdacılara satmış. Parası ile yarım çuval un, gazyağı, tuz ve birkaç kalıp sabun almış; geldi Dereköy’e. Karısı günlerce fiyaka yaptı herkese:

“- Bizde gazyağı var, sabun var, yaaa!”

O köyü beğenmedik biz. Gittik bulduk Gemlik’e Celal Bayar’ı. O zamanlar Mübadele ve İmar İskân Vekili imiş Bayar. Ne bilelim biz. O bakarmış mübadele işlerine. Gemlik’te körfezi yukarıdan gören bir “tumbada” durduk; konuşuyoruz. Bayar’a böyle iken böyle dedik:

” - Biz mübadiliz. Dereköy’ü beğenmedik. Adı gibi dere içinde bir yer. Ne yapalım orayı? Biz isteriz köyümüzün altında geniş ova olsun; en aşağıda derya olsun. Geceleri mehtap vursun suyuna. Oturup muhabbet edelim. Yunanlılar attırmazdı; isteriz tekrar piştov atalım! Yatmayalım öyle tavuklar gibi erkenden!”

Bayar bu rahatlık ve talepler karşısında önce şaşırır. Ardından şunu der:
“ – Madem öyle, sizleri Gemlik’e iskân edelim. Dağ, ova, deniz hepsi var.”

Bizimkilerde akıla bakar mısınız? Bu öneriyi beğenmemişler.

“ - Gemlik’teki ovadan ne olur Bey! Mendil içi ka yer! Biz rençper adamlarız; isteriz büyük tarlalar. Balık mı tutsak bu yaştan sonra burada? Balık işi, tembel adam işi. Geniş yerler verin bize. Sürerken birkaç çift öküz birden koşalım.

Celal Bayar bu yörenin insanı. Ermenilerin gidişi ile nereleri boş kaldı bilmez mi?

Karsak Boğazına yönelip başka bir öneri getirmiş:

“ – Siz bu yolu izleyin. İleride göreceğiniz gölün adı İznik gölü. Güneyinde iki, kuzeyinde dört köy var; Ermeniler gidince boşaldı. Hangisini beğenirseniz sizi oraya verelim.”

Sonra yanındakilere dönüp şunu demiş Bayar:

“ – Mustafa Kemal’in amma hemşerileri varmış ha! Gemlik’te yer verdik beğenmediler; illa köy istiyorlar!”

           

Bu küçümsenmeyi duymak çok zorlarına gitmiş. “Mustafa Kemal’in amma hemşerileri varmış!” dediği için ömrü billâh sevmediler Celal Bayar’ı.

Ötesi... İstikamet, Karsak Boğazı!.. Tercih: Orhangazi’ye bağlı Yeniköy... Arkası Samanlı Dağları, önünde ova, en aşağıda İznik gölü. Yıl 1924. Dedem 36 yaşında; babam 6.

Kimisi aynı ilçeye bağlı Ortaköy ile Keramet köyünü beğenmişler.

Vapurları İzmit’e yanaşan dedemin bacanağı Sapanca’ya; diğerleri Karasu’nun Subatağı ve Yassıgeçit köylerine. Ana dedem önce Sapanca’yı beğenmişken, ardından Adapazarı-Ferizli’ye, en sonu Yassıgaçit’e yerleşen ağabeylerini kıramayıp o köye taşınır. Sivas’ın Suşehri’ne, Manisa-Alaşehir’e ve Tekirdağ-Mürefte’ye düşen yakınlarımız var. Bu sonuncular, Tumba’da beklemekten bıkıp, başka vapurlara sızarak Anadolu’ya daha önce kaçanlar. Anneannemin yeğeni Resmi Dayı, daha o zaman Bursa’da Çatalfırın’a yerleşir. Binalara su tesisatı yapmanın piri olunca, Subilir soyadını almış. Evlerinde üst kattaki bir odanın konsolu üzerinde, çerçevesi sarı yaldızlı bir aynanın önünde, Çanakkale’de bir zabitle evli kız kardeşinin düğün fotoğrafı.

           

Bizleri evsiz barksız koymadılar diye canla başla sarıldık devlete. Başında Mustafa Kemal’in olduğu devlete sarılmamak olur mu? Günahtır bre! Anadolu’da artık dalımız kökümüz var.

Var, ama... Ah, ah! Aklımızdan çıkmayan o özlemi torun Ali Aksoy sığdıracak iki dizeye:

“Kaç yıl oldu hâla mı emanet bakışları?

 Nerde Makedonya’nın saçaklarda buzlar mavzer kışları!”

kaynak: Selanik'ten Bursa'ya, Ali Aksoy Olay Gazetesi-Bursa’da Yaşam Dergisinin Ocak 2008 tarihli sayısında yayımlanmıştır.